Leczenie o podwyższonym ryzyku wymaga jednak zawsze zgody pacjenta lub jego przedstawiciela ustawowego. O wypisaniu ze szpitala osoby leczonej bez zgody decyduje ordynator, jeśli uzna, że ustały przyczyny przyjęcia. Osoba leczona dobrowolnie w szpitalu może złożyć wniosek o nakaz wypisania jej w dowolnej formie (art. 36 ust. 1 ustawy). Nadzór ten przejawia się m.in. w tym, że opiekun powinien uzyskiwać zezwolenie sądu opiekuńczego we wszystkich ważniejszych sprawach, które dotyczą osoby lub majątku ubezwłasnowolnionego całkowicie (art. 156 w związku z art. 175 k.r.io.). Umieszczenie w domu pomocy społecznej bez wątpienia należy do tych ważniejszych spraw Ważne w sprawie będą także przepisy Ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (Dz. U. z 1994 r. Nr 111, poz. 535). Jak wskazuje art. 38 tej ustawy, osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania WNIOSEK O UMIESZCZENIE OSOBY CHOREJ BEZ JEJ ZGODY . W (Należy podać okoliczności faktyczne i dowody na ich poparcie uzasadniające powyższy wniosek.) Jak podkreśla NFZ, pacjenci ci mają prawo do świadczeń gwarantowanych w ZOL lub ZPO – jednak powyższe rozpoznanie (choroba nowotworowa, psychiczna, uzależnienie) nie może być głównym wskazaniem do objęcia opieką. Ponadto nie mogą zostać przyjęci do zakładu opiekuńczego, jeżeli w ocenie skalą Barthel otrzymali 40 punktów Vay Tiền Trả Góp Theo Tháng Chỉ Cần Cmnd Hỗ Trợ Nợ Xấu. Postępowanie o umieszczenie w domu pomocy społecznej odbywa się zasadniczo w dwóch trybach. Pierwszy z nich, na wniosek osoby zainteresowanej (zwany też dobrowolnym, tj. za jej wyraźną zgodą), uregulowany został w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej ( Dz. U. z 2019 r., poz. 1507 z późn. zm.) oraz rozporządzeniach wykonawczych do ustawy. Drugi, na podstawie orzeczenia sądu opiekuńczego (zwany też przymusowym, albowiem umieszczenie odbywa się bez zgody osoby umieszczanej), w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( Dz. U. z 2018 r., poz. 1878 z późn. zm.). Podstawą wszczęcia postępowania o umieszczenie w domu pomocy społecznej (DPS) jest wniosek osoby skierowany do ośrodka pomocy społecznej, właściwego według miejsca zamieszkania osoby ubiegającej się o skierowanie (art. 101 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej). W przypadku osoby bezdomnej stosuję się regułę wynikającą z art. 101 ust. 2 ustawy, w myśl której, właściwą miejscowo jest gmina ostatniego miejsca zameldowania tej osoby na pobyt stały1. Należy wskazać w tym miejscu, że w przypadku skierowania do DPS, nie znajduje zastosowania norma wynikająca z art. 101 ust. 3 ustawy o pomocy społecznej – tj. udzielanie pomocy w miejscu aktualnego pobytu osoby, albowiem w myśl kolejnego ust. 4 w art. 101, określone zostało wprost, że norma powyższa dotyczy świadczeń, o których mowa w art. 37–42 i 47–50 ustawy o pomocy społecznej, czyli nie obejmuje skierowania do DPS z uwagi na to, że świadczenie to opisuje art. 54 ustawy. Po wpłynięciu wniosku osoby zainteresowanej, na ogólnych zasadach wynikających z art. 106 i 107 ustawy o pomocy społecznej, ze strony ośrodka pomocy społecznej podejmowane są działania zmierzające do ustalenia sytuacji osobistej, zdrowotnej, rodzinnej, dochodowej i majątkowej w celu ustalenia wystąpienia przesłanek umieszczenia w DPS, określonych w art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej. Zgodnie z tym przepisem. prawo do umieszczenia w domu pomocy społecznej przysługuje osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, niemogącej samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu, której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w formie usług opiekuńczych. Obowiązek skierowania osoby do domu opieki społecznej określonego typu powstaje bowiem dopiero wtedy, gdy po stronie osoby zainteresowanej zaistnieją wszystkie przesłanki warunkujące powstanie prawa do tego rodzaju świadczenia pomocy społecznej. W świetle art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej powstanie prawa do umieszczenia w domu pomocy społecznej uwarunkowane jest przede wszystkim ustaleniem, że dana osoba wymaga całodobowej opieki (z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności), nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu i potrzeba takiej opieki nie może być zapewniona w formie usług opiekuńczych. Tak więc warunkiem skierowania do domu pomocy społecznej jest ustalenie, że osoba ubiegająca się o takie skierowanie z powodu wieku, choroby, niepełnosprawności nie może samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu2. Ponadto organ winien dążyć również do ustalenia, czy możliwe jest efektywne wsparcie osób z najbliższego otoczenia wnioskodawcy3. Ustalenia powyższych okoliczności dokonuje się w drodze czynności pracownika socjalnego, jaką jest przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego (art. 107 ust. 1 ustawy), albowiem przyznanie świadczenia z pomocy społecznej, w tym i DPS, musi być nim poprzedzone (art. 106 ust. 4 ustawy). Niewyrażenie zgody na przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego przez osoby ubiegające się o świadczenia z pomocy społecznej stanowi podstawę do odmowy przyznania świadczenia (art. 107 ust. 4a ustawy). Zgodnie z § 2 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 25 sierpnia 2016 r. w sprawie rodzinnego wywiadu środowiskowego ( Dz. U. z 2017 r., poz. 1788), wywiad przeprowadza się w terminie 14 dni roboczych od dnia powzięcia wiadomości o konieczności jego przeprowadzenia, a w sprawach niecierpiących zwłoki w terminie 2 dni roboczych. Co istotne, wywiad przeprowadza się w miejscu zamieszkania osoby albo w miejscu jej pobytu, w dniach roboczych, w godzinach pracy ośrodka pomocy społecznej albo w innym terminie – pod warunkiem, że został on uzgodnionym z osobą i zaakceptowany przez kierownika ośrodka. Zgodnie z § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej ( Dz. U. z 2018 r., poz. 734), do wniosku o skierowanie do DPS, dołącza się odpowiednio:POLECAMY decyzję o przyznaniu osobie ubiegającej się zasiłku stałego oraz pisemną zgodę osoby ubiegającej się lub jej przedstawiciela ustawowego na ponoszenie opłaty za pobyt w domu; decyzję organu emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury lub renty oraz pisemną zgodę na ponoszenie opłaty i na jej potrącanie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalnego lub rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami; oświadczenia o wysokości dochodu osoby ubiegającej się, małżonka, zstępnych przed wstępnymi zobowiązanych do ponoszenia opłaty, oświadczenie o wysokości dochodu osoby małoletniej, w przypadku gdy opłatę będzie ponosić przedstawiciel ustawowy; zaświadczenie, o którym mowa w art. 22 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ( Dz. U. z 2018 r. poz. 276); pisemną zgodę osoby ubiegającej się lub przedstawiciela ustawowego na potrącanie z zasiłku stałego opłaty za pobyt w domu – w przypadku wyrażenia takiej zgody; pisemną zgodę ośrodka pomocy społecznej na potrącanie z zasiłku stałego osoby ubiegającej się opłaty za pobyt w domu – w przypadku skierowania do domu ponadgminnego; postanowienie sądu opiekuńczego w przedmiocie udzielenia zezwolenia na skierowanie do domu pomocy społecznej – w przypadku osób ubezwłasnowolnionych całkowicie oraz małoletnich. W przypadku gdy do domu kieruje się osobę na podstawie orzeczenia sądu (tryb przymusowy), wydanie decyzji o skierowaniu do domu nie wymaga przedłożenia dokumentów. Dokumenty te powinny zostać skompletowane w terminie nieprzekraczającym trzech miesięcy od dnia wydania decyzji o skierowaniu do domu. Dokumenty kompletuje właściwy ośrodek pomocy społecznej. Jeżeli przeprowadzone postępowanie wykazało zasadność wniosku osoby zainteresowanej w świetle art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej – wydawana jest decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej. Osoba ubiegająca się jest kierowana do domu na czas nieokreślony, chyba że wystąpi ona z wnioskiem o skierowanie do domu na czas określony. Osobę zainteresowaną kieruje się do domu pomocy społecznej odpowiedniego typu (określonego w art. 56 ustawy), zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, przy czym w przypadku gdy przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie w domu pomocy społecznej danego typu zlokalizowanym najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej wynosi ponad 3 miesiące, osobę kieruje się na jej wniosek do domu pomocy społecznej tego samego typu zlokalizowanego jak najbliżej miejsca zamieszkania osoby kierowanej, w którym przewidywany termin oczekiwania na umieszczenie jest krótszy niż 3 miesiące. Po wydaniu decyzji o skierowaniu do DPS wydawana jest decyzja o umieszczeniu w DPS przez organ gminy prowadzącej dom pomocy społecznej lub starostę powiatu prowadzącego dom pomocy społecznej. Przed przyjęciem osoby do domu pracownik socjalny tego domu ustala jej aktualną sytuację w miejscu zamieszkania lub pobytu, która stanowi podstawę indywidualnego planu wsparcia po przyjęciu tej osoby do domu. Pobyt w domu pomocy społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania mieszkańca. Obowiązani do wnoszenia opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej są w kolejności: mieszkaniec domu, a w przypadku osób małoletnich – przedstawiciel ustawowy z dochodów dziecka, małżonek, zstępni przed wstępnymi, gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Mieszkaniec domu obowiązany jest jedynie do wnoszenia opłaty w wysokości 70% swojego dochodu. W sytuacji gdy mieszkaniec nie jest w stanie ponosić całości kosztów pobytu w placówce, obowiązek wnoszenia opłat spoczywa po pierwsze na małżonku, w następnej kolejności na zstępnych, dalej zaś na wstępnych, a na końcu – na gminie, przy czym, w przypadku niewywiązywania się małżonka, zstępnych oraz wstępnych z obowiązku opłaty za pobyt w domu pomocy społecznej opłaty te zastępczo wnosi gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Gminie w takiej sytuacji przysługuje jednak prawo dochodzenia zwrotu poniesionych na ten cel wydatków. Przed przystąpieniem do dochodzenia przez gminę zwrotu poniesionych wydatków, na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, kierownik ośrodka pomocy społecznej winien wpierw ustalić w drodze umowy z małżonkiem, zstępnymi przed wstępnymi mieszkańca domu – wysokość wnoszonej przez nich opłaty za pobyt tego mieszkańca w domu pomocy społecznej. Oznacza to, że partycypacja rodziny w kosztach pobytu mieszkańca DPS winna zostać ustalona w umowie (na tym etapie wydanie decyzji administracyjnej jest niedopuszczalne) – wynika to bowiem wprost z treści art. 61 ust. 2 pkt 2 ustawy o pomocy społecznej (dodatkowo należy wskazać, że przepis ten uzależnia obowiązki małżonka oraz krewnych od ich sytuacji dochodowej – 300% kryterium). Dopiero przy negatywnej postawie osób zobowiązanych do wnoszenia opłat za pobyt w domu pomocy społecznej ich członka rodziny, przejawiającej się udokumentowaną odmową podpisania umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej, organ pomocy społecznej powinien wydać decyzję administracyjną, w której zostanie określona wysokość opłaty za pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej wniesionej zastępczo przez gminę oraz osoba zobowiązana do zwrotu należności. Zgodnie bowiem z przepisem art. 61 ust. 2d ustawy o pomocy społecznej, w przypadku odmowy przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zawarcia umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2 ww. ustawy, wysokość ich opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej ustala w drodze decyzji organ gminy właściwej zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy, z uwzględnieniem ograniczeń, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 2 i art. 103 ust. 2 ustawy. Zgodnie z przepisem art. 61 ust. 2e ustawy o pomocy społecznej, w przypadku odmowy przez osoby, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zawarcia umowy, o której mowa w art. 103 ust. 2, oraz niewyrażenia zgody na przeprowadzenie rodzinnego wywiadu środowiskowego, wysokość ich opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej ustala, w drodze decyzji, organ gminy właściwej, zgodnie z art. 59 ust. 1 ww. ustawy, w wysokości różnicy między średnim kosztem utrzymania w domu pomocy społecznej a opłatą wnoszoną przez mieszkańca domu i opłatami wnoszonymi przez inne osoby obowiązane, o których mowa w art. 61 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy. Należy wskazać w tym miejscu, że zgodnie z przepisem art. 61 ust. 2f ustawy o pomocy społecznej, wysokość opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej, o której mowa w art. 61 ust. 2e ww. ustawy, ustala się proporcjonalnie do liczby osób obowiązanych do jej wnoszenia. Do tego należy dodać, że w przypadku niewywiązywania się osób, o których mowa w art. 61 ust. 2 pkt 1 i 2 oraz art. 61 ust. 2a ustawy o pomocy społecznej, z obowiązku opłaty za pobyt mieszkańca domu w domu pomocy społecznej, ustalonego w decyzji lub umowie, o której mowa w art. 103 ust. 2 ww. ustawy, opłaty te zastępczo wnosi gmina, z której osoba została skierowana do domu pomocy społecznej. Natomiast wydatki gminy podlegają ściągnięciu w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji4. Umieszczenie bez zgody osoby zainteresowanej Jak już wspomniano na wstępie, materia ta uregulowana została przez ustawę o ochronie zdrowia psychicznego. Należy wskazać jednak w tym miejscu, że zastosowanie przez ośrodek pomocy społecznej przewidzianych w tej regulacji procedur, w tym postępowania o przymusowe umieszczenie w DPS (art. 39 i następne ustawy), uwarunkowane jest uprzednim objęciem osoby kierowanej przymusowo tzw. oparciem społecznym (swoiste pojęcie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego). Kwestię oparcia społecznego regu... Artykuł jest dostępny w całości tylko dla zalogowanych użytkowników. Jak uzyskać dostęp? Wystarczy, że założysz bezpłatne konto lub zalogujesz się. Czeka na Ciebie pakiet inspirujących materiałow pokazowych. Załóż bezpłatne konto Zaloguj się Pliki do pobrania: Wersja - format doc Wersja - format pdf do wypełnienia na komputerze i wydrukowania do wypełnienia ręcznego 1. Podanie o przyjęcie do Zakładu Opiekuńczo Leczniczego SP ZZOZ Szpital w Iłży - załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) 1. Podanie o przyjęcie do Zakładu Opiekuńczo Leczniczego SP ZZOZ Szpital w Iłży - załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) 2. Wniosek o wydanie skierowania do ZOL - skierowanie do ZOL - załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) 2. Wniosek o wydanie skierowania do ZOL - skierowanie do ZOL - załącznik nr 1 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) 3. Wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie - załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731), zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 3. Wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie -załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731), zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 4. Skierowanie do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego / Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego - załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) , zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 4. Skierowanie do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego / Zakładu Pielęgnacyjno-Opiekuńczego - załącznik nr 3 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. (poz. 731) , zmiany zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dnia 11 października 2019 r. (poz. 2060) 5. Karta oceny świadczeniobiorcy kierowanego do zakładu opiekuńczego, przebywającego w zakładzie wg skali Barthel - załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. (poz. 1480) 5. Karta oceny świadczeniobiorcy kierowanego do zakładu opiekuńczego, przebywającego w zakładzie wg skali Barthel -załącznik nr 2 do rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 22 listopada 2013 r. (poz. 1480) 6. Karta oceny świadczeniobiorcy skala Glasgow - załącznik nr 6 do Zarządzenia Nr 45/2018/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia roku 6. Karta oceny świadczeniobiorcy skala Glasgow - załącznik nr 6 do Zarządzenia Nr 45/2018/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia roku 7. Zgoda świadczeniobiorcy na potrącenie opłaty za pobyt w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym, oświadczenie, dane osobowe - 7. Zgoda świadczeniobiorcy na potrącenie opłaty za pobyt w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym, oświadczenie, dane osobowe 8. Dokument poświadczający posiadanie stałego dochodu (oryginał aktualnej decyzji emerytalno-rentowej tj. decyzji o przyznaniu świadczenia z ZUS, KRUS lub innej instytucji: GOPS, MOPS, inne): a) decyzji organu rentowego albo emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury, renty albo renty socjalnej; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego na potrąca- nie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczym przez właściwy organ rentowy albo emerytalno-rentowy ze świadczenia wypłacanego przez ten organ, lub b) decyzji o przyznaniu zasiłku stałego; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego do odbioru tych należności przez zakład opiekuńczy. 8. Dokument poświadczający posiadanie stałego dochodu (oryginał aktualnej decyzji emerytalno-rentowej tj. decyzji o przyznaniu świadczenia z ZUS, KRUS lub innej instytucji: GOPS, MOPS, inne): a) decyzji organu rentowego albo emerytalno-rentowego ustalającego wysokość emerytury, renty albo renty socjalnej; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego na potrąca- nie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczym przez właściwy organ rentowy albo emerytalno-rentowy ze świadczenia wypłacanego przez ten organ, lub b) decyzji o przyznaniu zasiłku stałego; do decyzji można załączyć zgodę świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu opiekuńczego do odbioru tych należności przez zakład opiekuńczy. Kserokopie kart informacyjnych lub innej dokumentacji medycznej z leczenia w placówkach medycznych (oryginał do wglądu) Kserokopia pełnomocnictwa lub sądowego ustanowienia opiekuna prawnego/ kuratora osoby niepełnosprawnej (oryginał do wglądu)*) *) W przypadku chorych niemogących wyrazić świadomie zgody na umieszczenie w ZOL konieczne jest uzyskanie postanowienia Sądu o umieszczeniu bez zgody. W przypadku osoby ubezwłasnowolnionej do zgody Sądu na umieszczenie w Zakładzie należy dołączyć: postanowienie Sądu o ubezwłasnowolnieniu, postanowienie Sądu o ustanowieniu opiekuna prawnego. UWAGA: 1. Proszę zwrócić uwagę, aby na dokumentach były pieczątki z Regonem podmiotu wykonującego działalność leczniczą, a na Skierowaniu pieczęć z obowiązującym kodem resortowym. 2. Dokumenty (w oryginale) należy przedłożyć w siedzibie ZOL ul. Danuty Siedzikówny „Inki” 4 w Iłży u Kierownika (w godz. lub sekretariacie (w godz. celem oceny ich zgodności. 3. Składana dokumentacja musi być kompletna – w przypadku braku jakiegokolwiek dokumentu wniosek nie będzie przyjęty i rozpatrywany. 4. Komplet obowiązującej dokumentacji składamy w sekretariacie SP ZZOZ Szpital w Iłży ul. Bodzentyńska 17, 27-100 Iłża. 5. ​Informacje udzielane są przez Kierownika, a w przypadku jego nieobecności przez Pielęgniarkę Koordynującą i Nadzorującą. Pacjent przyjmowany do zakładu musi posiadać konto bankowe. Dokumenty: dowód osobisty, legitymację emeryta lub rencisty, Wykaz zalecanych i przyjmowanych leków i dawek, autoryzowanych przez lekarza prowadzącego, Kompletną dokumentację medyczną (kserokopie ostatnich wyników badań, kserokopie kart wypisowych ze szpitala), Bezpieczne i wygodne obuwie, Klapki pod prysznic (dot. pacjenta chodzącego), Lekką, wygodną i podpisaną odzież osobistą - ubrania codziennego użytku dla pacjenta chodzącego (oznakowaną), Pidżamę - bieliznę nocną (oznakowaną), Bieliznę osobistą, Środki i przybory toaletowe (zależnie od indywidualnych potrzeb): mydło (żel) w płynie, szampon, pasta i szczoteczka do zębów, grzebień/ szczotka do włosów, ręczniki, gąbki/lub myjki,), obcinaczka do paznokci, miseczka do toalety, w przypadku mężczyzn - przybory do golenia: pianka/krem, woda po goleniu, maszynki jednorazowego użytku, Środki pielęgnacyjne: balsam, krem, Chusteczki nawilżające, co najmniej 4 op./miesiąc, Ręcznik papierowy, co najmniej 3 szt./miesiąc, Woda mineralna niegazowana (w zależności od indywidualnych potrzeb). Uwaga Rodzina pacjentów zobowiązana jest do systematycznego odbierania zanieczyszczonej bielizny i odzieży osobistej - dostarczania czystej celem zapewnienia wygody, estetyki i komfortu pacjentowi. Rozwiń Metryka Podmiot udostępniający informację: Data utworzenia:2019-12-10 Data publikacji:2019-12-10 Osoba sporządzająca dokument: Osoba wprowadzająca dokument:Administrator Liczba odwiedzin:7177 Zakład Opiekuńczo – Leczniczy W Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym udzielane są świadczenia medyczne pacjentom przewlekle chorym, którzy wymagają ze względu na stan zdrowia całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, rehabilitacyjnych oraz kontynuacji leczenia, a nie wymagają hospitalizacji w oddziale szpitalnym( którzy w ocenie skalą poziomu samodzielności – skalą Barthel otrzymali do 40 pkt, wzór skali Barthel). Do zakładu może być przyjęty pacjent bezpośrednio po zakończonym leczeniu szpitalnego, z domu i z domu pomocy społecznej. Czas pobytu w Zakładzie jest okresowy i zależny wyłącznie od stanu zdrowia Odpłatność za pobyt w ZOL wynosi zgodnie z art. 18 ust. 1 Ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. Nr 210 poz. 2135), wysokości odpowiadającej 250% najniższej emerytury z tym, że opłata nie może być wyższa niż kwota odpowiadająca 70% miesięcznego dochodu świadczeniobiorcy. Koszt świadczeń medycznych finansowany jest w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, pacjent pokrywa koszty wyżywienia i zakwaterowania w wysokości opłaty miesięcznej która wynosi 250 % najniższej emerytury, ale nie więcej niż kwota odpowiadająca 70 % miesięcznego dochodu netto pacjenta w rozumieniu przepisów ustawy o pomocy społecznej. zakład może wystąpić do płatnika /ZUS, KRUS/ o regulowanie kosztów pobytu pacjenta – świadczenie przychodzi do zakładu i rodzina może dokonać stosownego rozliczenia opiekun może przyjąć na siebie zobowiązanie wobec zakładu o pokrywaniu kosztów pobytu pacjenta w zakładzie i regulować je osobiście lub przelewem na konto. Dokumenty stwierdzające wysokość dochodów świadczeniobiorcy ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo osoby zobowiązanej do ponoszenia odpłatności za pobyt w zakładzie, w szczególności: DECYZJĘ ORGANU EMERYTALNO-RENTOWEGO ustalającego wysokość emerytury albo renty /do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu na potrącanie opłaty za pobyt w zakładzie przez właściwy organ emerytalno-rentowy ze świadczenia emerytalno-rentowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, DECYZJĘ O PRZYZNANIU ZASIŁKU STAŁEGO WYRÓWNAWCZEGO LUB RENTY SOCJALNEJ; do decyzji załącza się ZGODĘ ŚWIADCZENIOBIORCY ubiegającego się o skierowanie do zakładu albo przedstawiciela ustawowego do odbioru tych należności przez zakład kserokopia dowodu osobistego. wystąpi brak wskazań medycznych do przebywania pacjenta w zakładzie, stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego pobytu w zakładzie i został oceniony w skali Barthel pow. 40 pkt, na żądanie osoby przebywającej w Zakładzie lub jej przedstawiciela ustawowego osoba przebywająca w zakładzie w sposób rażący narusza regulamin porządkowy, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jej zdrowia albo życia i zdrowia innych osób, członkowie rodziny pacjenta nie współpracują z personelem zakładu i nie przestrzegają regulaminu porządkowego, a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla zdrowia albo życia pacjenta, upłynął określony w decyzji czas pobytu pacjenta w Zakładzie, gdy nastąpił zgon chorego. Zakład opiekuńczo-leczniczy to nie to samo co dom pomocy społecznej (DPS). Pacjenci w ZOL, mimo iż przebywają w oddziale często miesiącami, nie są w nim zakwaterowani bezterminowo – jest to zawsze pobyt czasowy. W przypadku poprawy stanu zdrowia ZOL ma obowiązek wypisać pacjenta do domu. Decyzję o przyjęciu chorego do Zakładu Opiekuńczo – Leczniczego w Morągu wydaje kierownik zakładu w porozumieniu z lekarzem w oparciu o otrzymaną dokumentację: Z wnioskiem o wydanie skierowania do zakładu opiekuńczego, zwanym dalej „wnioskiem”, występuje do lekarza ubezpieczenia zdrowotnego świadczeniobiorca. Jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia świadomej decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL-u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy na wniosek lekarza. Rodzina osoby wymagającej umieszczenia w ZOL-u nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem do sądu. Rodzina pacjenta nie jest uprawniona do wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL. W takiej sytuacji, gdy pacjent nie może świadomie wyrazić zgody – przyjęcie może nastąpić na podstawie postanowienia sądu opiekuńczego. Skierowanie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych Skala Barthel zaświadczenie lekarskie wydane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej (rodzinnego), lub lekarza prowadzącego pacjenta z oddziału szpitalnego, po zakończeniu leczenia w warunkach szpitalnych, wywiad pielęgniarski wraz z kartą kwalifikacji pacjenta do udzielania świadczeń w ZOL (do ZOL może zostać przyjęty pacjent, wymagający całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, w przebiegu choroby przewlekłej, który w ocenie wg zmodyfikowanej skali Barthel uzyskał od 0 do 40 pkt.), odcinek emerytury/renty lub decyzja emerytalna/rentowa, ubezpieczenie zdrowotne, pacjent w dniu składania dokumentów powinien posiadać aktualne badania tj.: morfologia, OB, badanie ogólne moczu, CRP, elektrolity,kreatynina jeżeli pacjent przenoszony jest z oddziału szpitalnego dodatkowo powinien mieć wykonane posiewy z drzewa oskrzelowego (rurki tracheostomijnej, intubacyjnej), posiew moczu. Ostatni wypis ze szpitala. Tak skompletowane dokumenty należy przekazać do kierownika naszego zakładu, który wspólnie z lekarzem opiniującym wyda decyzję o umieszczeniu, bądź nie umieszczeniu osoby w zakładzie. Po wydaniu pozytywnej decyzji osoba powinna być przyjęta do zakładu. W przypadku braku miejsc – pacjent umieszczany jest na liście oczekujących na przyjęcie. Kierownik zakładu informuje osobę zainteresowaną o terminie przyjęcia do zakładu, bądź umieszczeniu na liście oczekujących. Decyzję o skierowaniu do ZOL wydawane są na pobyt czasowy, który wynosi do 6 miesięcy. UMIESZCZENIE PACJENTA W ZOL BEZ JEGO ZGODY W przypadku pacjenta, który nie jest w stanie wyrazić świadomej zgody na umieszczenie w Zakładzie Opiekuńczo – Leczniczym konieczne jest uzyskanie postanowienia sądu. W przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym nie jest wymagany wywiad pielęgniarski oraz zaświadczenie lekarskie, orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. DOKUMENTY POTRZEBNE DO SĄDU WNIOSEK O UMIESZCZENIU PACJENTA – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA LECZĄCEGO – 2 EGZEMPLARZE. ZAŚWIADCZENIE LEKARZA NEUROLOGA LUB PSYCHIATRY STWIERDZAJĄCEGO BRAK MOŻLIWOŚCI UDZIELENIA PRZEZ PACJENTA ŚWIADOMEJ ZGODY NA UMIESZCZENIE W ZOL-U. – 2 EGZEMPLARZE Sposób i tryb kierowania osób do ZOL -u oraz sposób ustalania odpłatności za pobyt określa Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie sposobu i trybu kierowania do zakładów opiekuńczo – leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych (Dz. U. 2012 r. Poz. 731) Kostrzewa Agnieszka – Kierownik Specjalista Pielęgniarstwa Zachowawczego Borkowski Mirosław – lek. med – neurolog Kierownik 89 757 4231 wew. 316 Punkt Pielęgniarski 89 757 4231 wew. 314 Błąd medyczny kojarzy się zazwyczaj ze szpitalem, podczas gdy może do niego dojść również w innych podmiotach takich jak przychodnie, czy też zakłady opiekuńczo lecznicze, w których pacjenci otoczeni są opieką lekarzy i artykule opiszę:Co to jest ZOL;Jak uzyskać skierowanie do ZOL;Kiedy w ZOL można umieścić pacjenta bez jego zgody;Ile kosztuje pobyt w ZOL;Jak uzyskać odszkodowanie za błędy medyczne personelu – co to jestZakłady Opiekuńczo Lecznicze (ZOL) mają za zadanie prowadzenie kompleksowej opieki, w tym pielęgnacyjnej i medycznej nad pacjentami, którzy nie są w stanie samodzielnie naszego doświadczenia wynika, iż pacjenci często trafiają do ZOL po przebytej hospitalizacji, zwłaszcza gdy okazuje się, że leczenie nie przyniosło efektów albo niemożliwe jest dalsze leczenie w szpitalu. Dotyczy to przykładowo pacjentów po udarze, którzy powinni prowadzić rehabilitację, aby poprawić swój stan zdrowia, a ich dalszy pobyt w szpitalu jest działania ZOL-i jest przywrócenie pacjentowi jak największego zakresu sprawności. W zakładach dostępne są pomoc pielęgniarska,rehabilitacja w podstawowym zakresie,dyżury te powinny także zapewniać pacjentom rozwiązania dostosowane do potrzeb osób do zakładu opiekuńczo leczniczegoDo zakładu opiekuńczo leczniczego mogą się dostać osoby, których stan zdrowia tego wymaga po uzyskaniu skierowanie i przedłożenia stosownych przed otrzymaniem skierowania powinien:Mieć zakończony proces leczenia;Być w pełni zdiagnozowany;Nie wymagać pobytu w szpitalu;Wymagać całodobowej móc przebywać w zakładzie opiekuńczo leczniczym konieczne jest poza spełnieniem wymienionych wymagań uzyskanie skierowania na pobyt. Z pomocą przychodzi rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo leczniczych i pielęgnacyjno – opiekuńczych z 25 czerwca 2012 r. Rozporządzenie zawiera wzory wniosku o umieszczenie w ZOL, skierowania, wywiadu pielęgniarskiego, zaświadczenia uzyskania skierowania do ZOL przedstawia się następująco. Pacjent powinien zgłosić się do lekarza, który wyda zaświadczenie lekarskie o stanie zdrowia. Kolejnym krokiem jest uzyskanie wywiadu pielęgniarskiego i dokumentu obrazującego wysokość dochodów, w tym np. renty, zasiłku. Wszystkie zorganizowane dokumenty stanowią załącznik do wniosku o umieszczenie w ZOL, który należy wypełnić i złożyć we właściwej procedura obejmuje sytuację, w której pacjent jest świadomy, może starać się osobiście albo przy pomocy rodziny o umieszczenie w w ZOL bez zgodyCoraz częstsze są obecnie sytuacje, w których pacjent nie ma rodziny, a jednocześnie nie jest w stanie wyrazić samodzielnie zgody na pobyt w ZOL. Pojawia się wtedy problem, gdyż rozporządzenie Ministra Zdrowia z 25 czerwca 2012 r. stanowi, iż pacjenta można umieścić w ośrodku tylko za jego wyjątek stanowi sytuacja, w której pacjent powinien zostać umieszczony w ZOL z przyczyn psychiatrycznych. Dyrektor szpitala albo inna upoważniona osoba składa wtedy wniosek o wydanie orzeczenia przez sąd opiekuńczy, na podstawie którego można skierować pacjenta psychiatrycznego do Ministra Zdrowia nie daje jednak odpowiedzi na pytanie poruszone na początku akapitu: co zrobić w sytuacji, w której pacjent jest w stanie wegetatywnym z innych przyczyn niż psychiatryczne?Dyrektor szpitala nie ma wtedy prawa o wystąpienie z wnioskiem do sądu, gdyż stanowiłoby to naruszenie podstawowych praw człowieka i uwagi na brak przepisów i częstość występowania takich sytuacji praktyka została wykształcona w ten sposób, iż szpital zawiadamia o stanie pacjenta sąd natomiast ma wtedy obowiązek wszcząć postępowanie z urzędu i wydać zgodę na pobyt pacjenta w kosztuje pobyt w ZOLPobyt w zakładach opiekuńczo leczniczych finansowanych w ramach NFZ nie jest całkowicie bezpłatny dla pacjenta. Pacjent jest obowiązany uiścić koszty wyżywienia i zakwaterowania, z tym, że wprowadzono ich maksymalną wysokość – 250 % najniższej emerytury. Jednocześnie opłata ta nie może być wyższa niż 70 % dochodów pacjenta w ZOL w ramach NFZ oznacza, iż rodzina nie musi ponosić żadnych kosztów pobytu pacjenta w samym nie mają żadnych podstaw żądania placówki kierowane do rodziny o dostarczenie pieluchomajtek, wózków, opłacania wizyt specjalistycznych. Wszystkie te artykuły i usługi pacjent ma zapewnione w ramach zakłady opiekuńczo leczniczeObok zakładów opiekuńczo – leczniczych działających w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia, do których dostęp (przynajmniej teoretycznie) mają wszyscy ubezpieczeni pojawia się coraz więcej ośrodków jest przede wszystkim zainteresowanie takimi usługami oraz zbyt mała ilość miejsc w ośrodkach publicznych, co wiąże się z koniecznością oczekiwania na pobyt. W praktyce ośrodki takie zapewniają czasami dodatkowe usługi, które mają w założeniu poprawić komfort pobytu pacjenta i jego ogólny stan zdrowia. Miesięczne opłaty za pobyt wahają się od kilku do kilkunastu tysięcy złotych, a w przypadku kiedy dochody pacjenta nie są wystarczające konieczne jest uzupełnianie opłat przez jedyną różnicą pomiędzy ZOL prywatnym a tym finansowanym w ramach NFZ jest jest to, iż prywatne zakłady opiekuńczo – lecznicze odpowiadają za błędy w sztuce lekarskiej i zaniedbania, które doprowadziły do pogorszenia stanu zdrowia pacjenta, a nawet do jego śmierci tak samo jak zakłady opiekuńczo lecznicze finansowane z za błędy medyczne w ZOLPacjent, który trafia do zakładu opiekuńczo leczniczego zazwyczaj ma za sobą historię chorobową, często jest to osoba po udarze, po operacjach. Nie jest osobą zdrową. Pomimo tego należy mu się zapewnienie prawidłowej opieki pielęgnacyjnej i medycznej. Niedochowanie standardów, postępowanie personelu medycznego niezgodne z wiedzą medyczną mogą stanowić podstawę do dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia przez pacjenta, a w przypadku jego śmierci przez osobę błędów medycznych dotyczących pobytów w zakładach opiekuńczo leczniczych mogą być następujące sprawy:Nieprawidłowe sprawowanie opieki nad pacjentką po operacji krwiaka podtwardówkowego pourazowego – dokumentacji medycznej wynikało, iż pacjentkę w trakcie pobytu w ZOL konsultowano jedynie kilka razy. Pomiędzy poszczególnymi konsultacjami lekarzy pozostawało kilka dni przerwy. Lekarze nie zauważyli istniejących wybroczyn na skórze lewej nogi, choć rodzina zgłaszała to kilka dni wcześniej. Pierwszy wpis o wybroczynach pojawił się dopiero dwa dni przed skierowaniem pacjentki do szpitala, lecz nie poszły za nim żadne działania lekarzy. Dopiero gdy noga pacjentki była już zimna lekarz skierował ją na Oddział Chirurgiczny do szpitala. Gdyby podjęto działania wcześniej możliwe było uniknięcie amputacji, kolejnej operacji, a następnie śmierci leków pacjentce – personel ZOL dysponował kartą zleceń ze szpitala, z którego przywieziono pacjentkę. Z karty wynikało, iż pacjentka powinna przyjmować określone w niej leki, w tym na cukrzycę. W trakcie pobytu w ZOL leków tych nie podawano w ogóle, nie kontrolowano też glikemii, co doprowadziło do pogorszenia stanu zdrowia pacjentki. Dodatkowo nieprawidłowo żywiono pacjentkę, a w efekcie doszło do wyniszczenia późne skierowanie pacjenta do szpitala – w trakcie pobytu w ZOL pacjenta po udarze doszło do wyniszczenia organizmu, odwodnienia organizmu, rozwoju zapalenia płuc, pojawienia się odleżyn, ostrego uszkodzenia nerek z wtórną ciężką hipernatremią. Pacjenta skierowano do szpitala w tak ciężkim stanie, iż zmarł od razu po przywiezieniu, lekarze ze szpitala nie mieli szans na podjęcie jakichkolwiek działań. Pacjent zmarł nie skutek udaru, lecz schorzeń, których nabawił w trakcie pobytu w w trakcie pobytu w ZOL pacjent powinien być otoczony opieką pielęgnacyjną i medyczną. Zaniedbania polegające na:niewłaściwej opiece,nieprawidłowościach w podawaniu leków, czy w żywieniu,niereagowanie na pogarszający się stan zdrowia pacjentamogą stanowić podstawę do wykazania błędu medycznego i uzyskania z tego tytułu zadośćuczynienia i jest wykazanie bezpośredniego związku pomiędzy nieprawidłowościami a negatywnym skutkiem dla pacjenta, w postaci zgonu albo znacznego pogorszenia mają Państwo pytania związane z treścią artykułu lub znaleźli się Państwo w podobnej sytuacji, serdecznie zapraszam do kontaktu:telefonicznie pod nr 693 800 771mailowo na adres @ Ewelina Miller Należy ustawowo okreslić procedurę przyjęcia do zakładów opiekuńczo-leczniczych osób nieubezwłasnowolnionych, które z powodu stanu zdrowia nie mogą same podpisać odpowiedniego wniosku Wobec luki prawnej dziś takie wnioski podpisują bliscy pacjenta. Dyrektorzy placówek godzą się na to dla jego dobra Rzecznik wskazuje jednak, że podstawą umieszczenia kogoś w placówce bez jego zgody nie może być rozporządzenie; apeluje do Ministra Zdrowia o odpowiednie zapisy ustawowe Według RPO sąd mógłby na wniosek członków rodziny udzielać tzw. zgody zastępczej, co gwarantowałoby prawa i wolności takich pacjentów W trakcie wizytacji zakładów opiekuńczo-leczniczych pracownicy Krajowego Mechanizmu Prewencji Tortur ujawnili problem braku regulacji prawnej zasad przyjęć pełnoletnich osób nieubezwłasnowolnionych, które wobec stanu zdrowia nie są w stanie podpisać wniosku o przyjęcie, a nie mają ustanowionych przedstawicieli ustawowych, którzy mogliby tego obowiązku dopełnić. Problem dotyczy zakładów opiekuńczo-leczniczych o charakterze ogólnym. Umieszczenie w placówce o profilu psychiatrycznym osoby nieubezwłasnowolnionej i niezdolnej do wyrażenia woli z powodu choroby psychicznej następuje bowiem na podstawie ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. W przypadku placówek o charakterze ogólnym jest to problem o charakterze systemowym. Nikt z rodziny pacjenta nieubezwłasnowolnionego i niezdolnego do wyrażenia swej woli, nie może wystąpić do sądu z wnioskiem o umieszczenie go w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Nie maja tego prawa również organy pomocy społecznej. Dlatego wnioski są podpisywane przez rodzinę czy bliskich pacjenta. W efekcie luki prawnej, dyrektorzy placówek, kierując się dobrem wyższym, jakim jest zdrowie pacjenta, dopuszczają taką praktykę, narażając się tym samym na konsekwencje prawne. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 25 czerwca 2012 r. w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, wniosek, skierowanie oraz wywiad pielęgniarski oraz oświadczenie lekarskie nie są wymagane, gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. - Należy jednak przypomnieć, że podstawą do zezwolenia przez sąd na umieszczenie w placówce leczniczej bez zgody uczestnika postępowania nie może być rozporządzenie - podkreśla Adam Bodnar. Powołuje się na orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego, że brak ustawowej formy dla ograniczeń wolności jednostki jest sprzeczny z Konstytucją. Zdaniem Rzecznika pożądane byłoby uregulowanie tej kwestii w powszechnie obowiązujących przepisach, np. poprzez wprowadzenie rozwiązań analogicznych do zgody zastępczej sądu opiekuńczego na udzielenie świadczenia zdrowotnego wyrażanej w trybie art. 32 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty, czy zgody na umieszczenie w szpitalu psychiatrycznym, zgodnie z ustawą o ochronie zdrowia psychicznego. Powinno to obejmować przyznanie członkom rodzin takich osób i innym osobom bliskim prawa do występowania do sądów w sprawie umieszczenia w placówce. Obecnie osoba przyjmowana do placówki często pozostaje bez jakiegokolwiek wpływu na swą sytuację. Sądowa kontrola wzmocniłaby jej status i zagwarantowała skuteczniejsze przestrzeganie przysługujących jej praw i wolności. Na konieczność takiej sądowej kontroli co do osób, które nie mogą same wyrazić zgody na przyjęcie, każdorazowo zwraca uwagę Europejski Komitet do Spraw Zapobiegania Torturom (CPT) podczas wizytacji w domach pomocy społecznej i w instytucjach psychiatrycznych. Rzecznik zwrócił się do Ministra Zdrowia o rozważenie działań w celu uregulowania problemu na poziomie ustawowym. Kryzys choroby psychicznej Poprzednie Dalej Łukasz Starzewski2018-12-27 14:23:13Agnieszka Jędrzejczyk Data: 2021-09-10 19:53:54Operator: Agnieszka Jędrzejczyk

wniosek o umieszczenie w zol bez zgody pacjenta